Miesiąc: Luty 2014

Funky, to styl muzyczny, na którym się wychowałem, i mimo że obracam się również w innych stylach tj: rock, pop, disco, latino, fusion oraz metal, to najmocniej w moim sercu gra funky. Uwielbiam słuchać takie zespoły jak TOWER OF POWER czy EARTH WIND & FIRE, bo to bardzo solidne funky, które unosi mnie nad ziemie i dodaje niesamowitej energii. Ale zespół INCOGNITO? Nie znałem i kiedy usłyszałem pierwsze dźwięki na koncercie, stwierdziłem że wiele straciłem nie wiedząc o tym zespole absolutnie nic… Ale uczymy się całe życie, więc na pewno nadrobię tą wspaniałą lektórę, bo po tym co usłyszałem i zobaczyłem, nie będę w stanie zapomnieć o tak muzykalnym i radosnym świecie, jakim jest INCOGNITO ;-)…

Koncert odbył się w Klubie KLIMAT, który znajduje się w Galerii SFERA w Bielsku, z okazji ZADYMKI JAZZOWEJ 2014. Przyznam, że to świetny klub. Miejsca mieliśmy stojące, co było świetnym pomysłem, bo przy takiej muzyce, jaką gra Incognito, nie wyobrażam sobie siedzieć przy stoliku i popijać Cole jak jakiś snob ;-)… Ale niestety i stojące miejsca okazały się dla niektórych trudne do zniesienia, bo usłyszałem w trakcie koncertu, bawiąc się jak szalony z przyjaciółmi, że – „za bardzo się bujam i wylewam jego koleżance cole łokciem”… Tak to czasami bywa, ludzie są różni, a polska mentalność jest niestety bardzo ograniczona, i takie sytuacje, to raczej standard. W naszym kraju, kiedy uśmiechasz się zbyt mocno, i masz w sobie zbyt dużo radości, to jesteś dziwakiem… Ale nie o tym chcę dzisiaj napisać, więc wracam do najważniejszego – INCOGNITO ;-)…

Pierwsze dźwięki uderzyły w nas około 21 i trwały ponad dwie godziny! Muzycy byli w świetnej formie, klub był wypełniony ludźmi po brzegi i większość z nich bawiła się świetnie. Trudno było się opanować, kiedy puls koncertu od pierwszej minuty był tak mocno funkowy, że nóżki same rwały się do tańca ;-)…

Największe wrażenie wywarł na mnie Jean Paul Maunick, który jest najstarszym członkiem zespołu i już tylko jedynym ze starego składu. Widać jego zangażowanie, wiarę, i staranie, mimo upływu lat, by zespół cały czas był na najwyższym poziomie muzycznym i mentalnym, bo nie tylko muzyka Incognito robi ogromne wrażenie, ale przede wszystkim osobowości, które czarowaly swoim graniem i uśmiechem na scenie.

Matthew Cooper – klawisze, Vanessa Haynes – wokal, Anthony Memrelle – wokal, Katie Hector – wokal, Francesco Mendolia – perkusja, Joao Caetano – instrumenty perkusyjne, Franciszek Hylton – gitara basowa, Sidney Gauld – trąbka, James Anderson – saksofon, Trevor Mires – puzon, to cały skład magiczny skład, który wystąpił w piątkowy wieczór na scenie w Bielsku.

Każdy z nich, to absolutny indywidualista, bardzo muzykalni, multiinstrumentaliści z najwyższej półki. Udowodnili to w swoich solowych występach, na które każdy miał swój czas, i przede wszystkim, chyba wszystkich zaskoczył moment, w którym zamienili się instrumentami, i perkusista wziął do ręki bas, grając na nim jak zawodowy basista, basista zasiadł do klawiszy, i z usmiechem na twarzy ogarniał białe i czarne, klawiszowiec usiadł za perkusję, i zagrał solo, jak rasowy sesyjny pałker, a perkusjonalista wziął do ręki gitarę, która brzmiała w jego rękach, jak co najmniej u Gambalego ;-)… W tym momencie Incognito rozgrzało cały klub do czerwoności i jestem pewien że wszyscy oszaleli z radości, bo nie często spotyka się takie show na koncertach ;-)…

Nie ma nic piękniejszego, kiedy artysta bawi się muzyką na scenie, uśmiecha się i żartuje sobie z instrumentem, jak z najlepszym kumplem ;-)…ludzie to kochają i wariują z tego powodu ;-)!

Ciesze się bardzo że ludzie, którzy kochają muzykę, organizują takie koncerty, festivale itp. imprezy, i dziękuje im za to, bo dzięki nim, wiele ludzi w Polsce i na świecie, może spełniać swoje najskrytsze marzenia!

Składam wielkie gratulacje na ręce INCOGNITO i życzę wszystkiego najlepszego z okazji 35 urodzin, które zespół obchodzi w tym roku ;-)!!!

Pozdrawiam wszystkich,

Mr Sticky

 

WSPOMNIENIA Z OSTRAVY – 19.02.2014!

Jedne się spełniają, drugie zostają na zawsze w nas… bezcenne – to właśnie marzenia ;-)!

Urodzony w Nowym Jorku, fantastyczny perkusista jazzowo – rockowo – popowo – funkowy, który pracował z takim artystami jak STING, MADONNA, MARIAH CAREY, MILES DAVIS, MARCUS MILLER, HERBIE HANCOCK, JOHN SCOFIELD. Czytając takie nazwiska, przychodzi nam na myśl – marzenie grać z tak wielkimi artystami – ale przecież wszystko przemija, i każdy z upływającym czasem, chce zrobić coś dla siebie, i myślę że właśnie nadszedł na to odpowiedni czas. Omar Hakim, podróżuje teraz z swoim nowym projektem THE TRIO OF OZ, który promuje z fantastyczną pianistką RACHEL Z, oraz bardzo utalentowanym basistą – jeszcze studentem – JON TOSCANO.

Nazwisko Omar Hakim, jest z pewnością znane większości ludzi na świecie, ale mimo to, mam wam coś do opowiedzenia, co przeżyłem na koncercie w Ostravie, tego wspaniałego, niesamowicie muzykalnego perkusisty.

Do Ostravy dotarliśmy około godziny 19. Wybraliśmy się na spacer w poszukiwaniu bankomatu, żeby wypłacić korony, bo nie wpadlismy na to z przyjaciółmi, żeby wymienić pieniążki w Polsce ;-)…i co? Przyznaje, że doznałem szoku, bo znalazłem tylko jeden bankomat w centrum miasta, co w Polsce nie miało by miejsca bytu, ponieważ to kwestia czasu, i będziemy mieć bankomaty w blokach i domach, bo mamy więcej banków, niż sklepów spożywczych ;-)… Ale na szczęście był ten jeden jedyny bankomat  ;-)… Mając korony w dłoni, udalismy się do klubu, bo czekał nas wyjątkowy koncert.

Klub PARNIK, to świetny klub, z klimatem jazzowego stylu w amerykańskim wykonaniu, gdzie można czuć się naprawdę super ;-)… Miejsce mieliśmy idealne, bo za oszklonymi drzwami, dokładnie za moimi plecami, siedział sobie Omar Hakim. Czyż to nie piękne?
 Ale nie chciałem przyglądać się zbyt nachalnie, ponieważ był w trakcie spożywania kolacji, i z pewnością potrzebował chwili spokoju przed występem. Było to na prawdę miłe uczucie, tym bardziej, że oglądając go na DVD 11 lat temu, nie przyszło mi do głowy, że kiedyś będę mógł być tak blisko, jednego z najwspanialszych perkusistów na świecie ;-)…

Już na początku czułem, że marzenie sie spełnia, że z minuty na minutę, cel jest coraz bliższy, i stało się…

Koncert rozpoczął się o 20:15!

Od pierwszego dźwięku wciągnąłem się w magiczny występ Omar’a, który rozdawał karty przez cały koncert. Przyznam że nigdy nie byłem miłośnikiem jazzu, ale w tym wykonaniu bardzo mi się podobało. Niesamowita dynamika, klimat, harmonia, powodowały u wszystkich dreszcze, a dłonie same składały się do klaskania za wspaniałe solówki. Myślę że klasę Omar’a nie muszę opisywać, bo każdy go zna, ale Jon Toscano, który stał sobie w tle z swoim większym od niego kontrabasem, wypełniał bardzo smacznie gre Omar’a, utrzymując cały czas styl basisty, grając na kontrabasie – przyznam że brzmiało to świetnie. Pani Rachel Z, również pokazała się z najlepszej strony, i mimo że wcześniej nigdy o niej nie słyszałem, wywarła na mnie ogromne wrażenie, mieszając klasykę z nowoczesnymi brzmieniami, samplami itp.

Koncert był pełen emocji, i pięknych dźwięków, a bezcenny uśmiech Omar’a, wprawiał wszystkich w radosny nastrój, który utrzymał się przez cały koncert!

Występ składał się z dwóch części, co było fajnym motywem, ponieważ w przerwie można było iść kupić płytę, porozmawiać z Omar’em, zrobić sobie zdjęcie i przy okazji, uścisnąć dłoń niesamowitego perkusisty!

Po krótkiej przerwie, wspaniali artyści wrócili na scenę, aby kontynuować swój występ!

W drugiej części, nadszedł czas na małe popisy, i gdy 55 letni,, z twarzą dziecka, Omar, rozpoczął swoje solowe popisy, na sali zrobiło się gorąco, a publiczność oszalała ;-)… Wydawało się, jakby Omar improwizował, ale niestety nie, w nim było wszystko wyliczone, dograne, dopracowane do ostatniej nuty, i w dodatku lekkość grania, którą dysponuje – bajka ;-)…

To była piękna jazzowa opowieść ;-)…

Wielkie brawa należą się również panu akustykowi, który świetnie nagłośnił koncert, i cały czas pracował chodząc po sali tam i z powrotem, szukając najlepszego brzmienia całego koncertu!

Wow – żadko spotykam tak oddanych swojej profesji akustyków… W więkoszości przypadków słyszę: „Panowie, ale nie da się, to już maksimum mocy, musicie grać ciszej, nie mam kabla itp”…

Czy nie łatwiej byłoby powiedzieć, „przepraszam panowie, ja nagłaśniam tylko dyskoteki”?

Żałosne…

Ale pan akustyk przez wielkie „A” z klubu PARNIK – dla niego WIELKIE BRAWA za absolutny profesjonalizm!!!

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę miłego czytania ;-)…

Mr Sticky

Długi czas zastanawiałem się nad tym, jak wybrnąć z sytuacji, kiedy perkusistę dopada rutyna w graniu, zmęczenie materiału czy też brak pomysłów na dalszy rozwój naszych umiejętności… Odpowiedź znalazłem na jednym z koncertów, kiedy musiałem zagrać na nie swoim zestawie, co pozwoliło obudzić moje znużenie w graniu i odkryć dużo prostych, ale bardzo przydatnych pomysłów.

Pamiętam, kilka lat temu, kiedy pierwszy raz na jednym  z koncertów musiałem zagrać na nie swoich bębnach, i wtedy ogarnęła mnie lekka niepewność, bo do tamtej chwili zawsze grałem tylko na swoim zestawie. Zadałem sobie pytanie, czy dam rade? I stwierdziłem, czemu nie – do odważnych świat należy. Siadłem za garami i zagrałem lepiej, niż się spodziewałem. I to było owocne doświadczenie. Wtedy zrozumiałem, jaką fajną rzecz przeżyłem i jak wiele się nauczyłem podczas tego koncertu. Kiedy znajdziesz się w sytuacji, gdzie warunki na scenie nie układają się po twojej myśli, jesteś zmuszony do zmiany dotychczasowego myślenia, do złamania schematów, które masz poukładane od lat, musisz się dostosować i w jednej chwili ułożyć partię bębnów, które grałeś zawsze na zestawie z sześcioma tomami, dwoma werblami, dwunastoma blachami…na zestaw z jednym tomem, floor tomem, jednym werblem i czterema blachami, to – uwierzcie mi – zmienia to filozofię gry i postawi na nogi najbardziej znudzonego perkusistę ;-)… Po pierwsze sytuacja wymaga skupienia, po drugie, takie doświadczenie bardzo rozwija. Jak się okazało później, takich sytuacji miałem mnóstwo i pozwoliły mi one odkryć w sobie wiele wspaniałych technik, o których wcześniej nie miałem pojęcia. 

Takie sytuacje bardzo pomagają w chwili, kiedy wdziera się w nas rutyna czy też brak pomysłów na dalszy rozwój swoich umiejętności lub naturalne zmęczenie graniem, które pojawia się czasami gdy gramy non stop. Najważniejsze to pozytywne podejście do zmian – nie można się ich bać, bo czasami są bardzo potrzebne i bardzo pomagają.

Nie jesteśmy cyborgami i czasami mamy dość. Wtedy należy się nam odpoczynek, chwila refleksji nad nowym rozwiązaniem swojej techniki, nad tym, jak ją poszerzyć, rozwinąć i…nabieramy sił na start do kontynuacji ciężkiej pracy. Zawodowcy tez miewają słabsze dni i okresy w graniu i oni też muszą cały czas pracować nad nowymi rozwiązaniami w swojej technice, żeby cały czas się rozwijać! Gdyby tak nie było, nie byliby na tak wysokim poziomie, a my byśmy ich nie podziwiali!

Thomas Lang, jadąc w trasę, nie zabiera swojego zestawu ze sobą, ponieważ jest to uciążliwe z logistycznego punktu widzenia i przede wszystkim kosztowne, co pozwala mu zachować dużo energii, na samo granie – z tego powodu dystrybutorzy użyczają mu sprzętu na całym świecie. Każdego dnia, kiedy występuje, gra na innym zestawie. Stara się mieć podstawowe elementy w zestawie, ale jednak zawsze pojawia się coś nowego, co go zaskakuje. Jak sam twierdzi – jest to dla niego wyzwanie i jednocześnie dobra lekcja podczas każdego występu, która pozwala mu cały czas się rozwijać.

Jak widać, każde rozwiązanie jest dobrym sposobem, na pokonanie swoich ograniczeń, i poszerzenie możliwości muzycznych. Trzeba być elastycznym i nie zamykać się w kręgu swoich ustawień, przyzwyczajeń, tych samych ćwiczeń non stop itp. Kiedy czujecie, że stoicie w miejscu, dopadło was zmęczenie, czy też wdarło się w was znudzenie podczas grania, to znaczy, że nadszedł czas na odpoczynek i zmiany. Wtedy trzeba zmienić kolejność ćwiczeń, zmienić ustawienie zestawu, rozpocząć ćwiczenia od lewej ręki lub lewej nogi – lub odwrotnie – i zmusić umysł do działania, bo jak wiemy, z natury człowiek jest leniwy ;-)… Czasami trzeba na chwilę odejść od zestawu, wziąć głęboki oddech, pomyśleć co dalej. Nie róbcie niczego na siłę, ponieważ zawsze wychodzi z tego chaos, który w niczym nie pomaga. 

W takich momentach najczęściej wracam do podstaw i układam sobie różne kombinacje ćwiczeń oraz zestawu, tak aby cały czas czuć progres. Przykładowo technikę werblową, którą ćwiczymy z reguły na werblu, rozkładam na stopę, hi-hat i werble, tomy lub na cały zestaw i odwrotnie. Pomysłów jest bardzo dużo, można sobie układać dowolne kombinacje, jakie tylko przyjdą wam do głowy.

PRZYKŁADY KOMBINACJE ZESTAWU I ĆWICZEŃ:

Poniedziałek – WERBEL

Ćwicząc tylko na werblu, bardzo często skupiam się na kombinacjach: jedynki, dwójki, trojki, czwórki itd, oraz paradiddle pojedyncze, podwójne, potrójne, i również flamy. Kolejność i łączenie ćwiczeń są dowolne.

Wtorek – STOPA

Podobnie jak z werblem, ćwiczę to samo nogami i tworzę wszystkie możliwe kombinacje. Improwizując, udaje mi się odkrywać nowe pomysły i kombinacje.

Środa – STOPA – WERBEL

W przypadku stopy i werbla lubię ćwiczyć unisona ( w jednym czasie gram to samo rękoma i nogami ) – kombinacje ćwiczeń dowolne. Polecam również ćwiczenia na niezależność nóg i rąk, np. nogami gram dwójki, a rękoma jedynki i na odwrót lub nogami gram paradiddle pojedyncze, a rękami podwójne lub potrójne i na odwrót, czyli rękami paradiddle pojedyncze, a nogami podwójne i potrójne.

Czwartek – STOPA, WERBEL, TOM I, FLOOR I

Kiedy poszerzam zestaw, rozwijam kombinacje ćwiczeń, które przećwiczyłem do środy, i staram się ćwiczyć inaczej niż dotychczas, czyli jeśli zawsze zaczynałem ćwiczenia od prawej ręki, to teraz zaczynam od lewej: podobnie jest z nogami i również z zestawem – zaczynam od przeciwnej strony.

Piątek – STOPA, WERBEL, TOM I i II, FLOOR I i II

Jeśli używacie zestawu fusion z dwoma tomami i dwoma florami, to rozwińcie ćwiczenia o kolejne dwa gary ;-)…

Kiedy mam już prawie cały zestaw, kombinacje ćwiczeń poszerzają się o i możliwości jest coraz więcej. Starajcie się wymyślać swoje ćwiczenia, możecie grać ulubione, tylko starajcie się wzbogacać, żeby nie odgrywać ich tysięczny raz tak samo. Kiedy opanujecie ćwiczenie, rozwińcie je o krok dalej.

Sobota – CAŁY ZESTAW

Mając przed sobą cały zestaw, lubię improwizować, bo to zawsze uczy nas czegoś nowego, odkrywamy nowe elementy, i gra się ciekawiej ;-)… Polecam ćwiczenia z podkładami różnych zespołów, to bardzo rozwija umysł i różne style gry. Uczenie się partii swoich idoli daje niezłego kopa, ale możecie też tworzyć swoje partie, i nagrywać dla siebie.

Mam nadzieje, że przyda wam się mój przykładowy plan ćwiczeń, który stworzyłem specjalnie dla was. Wiem że wygląda jak plan treningowy zawodowego sportowca, ale jeśli chcecie dojść na szczyt, to musicie ćwiczyć jak zawodowcy. Po prostu, skupiajcie się na danych partiach, ćwiczeniach, bo ćwiczenie wszystkiego na raz, nie ma sensu. Dobry plan, to podstawa sukcesu!

Ćwiczcie wszędzie – w autobusie, tramwaju, taksówce, gdziekolwiek jesteście, niekoniecznie grając, ale słuchając muzyki, śpiewając… Niech muzyka gra cały czas w waszej głowie. Słuchajcie siebie, poprawiajcie błędy, ćwiczcie wytrwale, i nigdy się nie poddawajcie, bo sukces przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie.

 

Pozdrawiam,

Mr Sticky